Esperanta Ligilo
Oficiala organo de Ligo Internacia de Blindaj
Esperantistoj (LIBE)
numero 8 - Oktobro
2024
Enhavtabelo
De la redaktanto.
ĝenerala Asembleo de LIBE 2024.,
Literaturo:
La rabatako (rakonto).
Natura sekvo (mikronovelo).
Pri la aŭtoro.
De la redaktanto
En la septembra numero mi petis
pardonon pro la prokrastita apero
de la protokolo pri nia ĝenerala Asembleo. Nun fine ĝi aperas
kaj
denove mi petas ke vi indulgu min,
se ĝi ne skrupule raportas ĉiujn detalojn
de la Asembleo. Bedaŭrinde ne ĉiam eblas kompreni ĉion el
sonregistraĵo,
sed mi certigas, ke mi faris
ĉion kion mi povis; mi eĉ profitis
la teknikan helpon de nia aŭd-dosiera guruo Attila Varro, kiun mi
kore dankas.
ĝenerala Asembleo de Libe
Beogrado, 2024
La ĝenerala Asembleo de
Libe okazis ĉijare en zemun (Beogrado)
ĵaŭdon la 22an de aŭgusto kadre de la 88a kongreso de Blindaj
Esperantistoj okazinta de la 17a ĝis la 24a de aŭgusto.
Ĉeestis 18 membroj el 9
landoj.
La prezidantino Nedeljka Loĵajiĉ malfermis la Asembleon je la deka
salutante la ĉeestantojn, fakte ĉiujn membrojn de libe
aliĝintaj al
la kongreso. Ŝi proponas la jenan
tagordon: salutoj, omaĝo al forpasintoj,
raportoj agada kaj financa,
estonta laboro, eventualaj landaj raportoj,
baldaŭa renovigo de la estraro, venontaj kongresoj, agadrekomendoj
de UEA.
Post tio ŝi nomas kelkajn
membrojn forpasintajn dum la lasta jaro
(Manfred Herrmann el Germanujo,
Tormod Prytz el Norvegujo,
gyula Farkaŝalmi el Hungarujo
kaj la rusaj Jurij Pisarev,
Valentina GajVoronskaja,
vjaĉeslav Kalanĉin,
Raisa Mamonova
kaj Vera Preŝkina);
por ili kaj eventualaj pri kiuj ni ne scias, ŝi petis honorigon per
unuminuta silenta starado.
La prezidantino transdonas
salutojn ricevitajn de rob Moerbeek,
vladimir ĵelev kaj Anatolij Masenko kaj provas sensukcese
aŭdigi
voĉan mesaĝon de Tamara Angrejeva, kiu tre bedaŭras Sian
foreston, sed,
estante kun ni kore, deziras al ni ĉion bonan dum la kongreso.
Venante al la agadRaporto,
ŝi plu informas: ankaŭ dum la pasinta jaro
la estraro regule kunvenis ĉiumonate per skajpo pritraktante aktualaĵojn,
kiel nian revuon kiu regule aperis
danke al la kunlaboro de Da Costa
kaj Jelinek, kaj la revuojn de Ilei "Internacia pedagogia
revuo"
kaj "juna amiko", kiujn, post kelkaj komencaj
malfacilaĵoj, ni ricevas nun regule.
ni ankaŭ diskutis kiel
plivigligi nian movadon.
Laŭ mia propono ni organizos jarfine literaturan konkurson por
instigi niajn talentajn membrojn
verkadi kaj aperigi siajn
kreaĵojn;
krome mi ŝatus kunigi aktivajn membrojn en laborgrupojn, ekzemple
pri instruado,
informado, publikaĵoj.
Pri nia revuo, ni devas danki pier luigi ĉar li akceptis anstataŭi almenaŭ dum
iom da tempo
olenan poŝivanan, sed mi
instigas vin ĉiujn aktive kunlabori
sendante notojn pri aranĝoj eĉ ne aparte gravaj, aŭ pri
iu via interesa sperto,
ĉar por legantoj estas aparte agrable legi tekstojn verkitajn de
konataj homoj.
Nun en diversaj landoj okazas kursoj, en la reto okazas kunvenoj kaj
prelegoj,
kaj tio povas favori nian integriĝon;
aktiviĝis nia propra retlisto tra kiu ni aperigis informojn ne nur
pri nia movado, sed ankaŭ ĝeneralinteresajn.
Ankaŭ la nuna kongreso celas integriĝon, ĉar ĝi
okazas samloke kun seminario de UEA;
sed poste, parolante pri
kongresoj, ni diskutos pri tiuspecaj
kunaj aranĝoj
laŭ vidpunktoj de rezultoj kaj de
postulata prepara laboro.
Post tio, la prezidantino invitis nian
kasiston Da Costa Prezenti la financan raporton.
Pro tio, ke la raporto jam aperis en eL, la kasisto nur memorigas,
ke ni havis fine de 2023 ĉirkaŭ 46.347 eŭrojn en niaj du kontoj
(jarkomence ni havis nur 32.017), plus investaĵon nun valoranta
proksimume 13.000 eŭroj.
Dum la jaro ni elspezis nur ĉ. 500 eŭrojn por aliĝo al
UEA kaj presado (nur reĝustigo de antaŭa pago),
sed ricevis preskaŭ 600 eŭrojn pro membraj kotizoj kaj pli ol
13.000 eŭrojn
de ALBE. Tiu donaco havas iom
amaran guston, ĉar ĝi estis la kapitalo de
nia aŭstra asocio, kiu malfondiĝis; konsolas nin nur la fakto,
ke ĝiaj membroj
aliĝis al la germana Eblogo.
Finante la kasisto konkludas, ke niaj financoj estas kontentigaj,
sed ke ni devas aktive utiligi ilin por plifortigi nian movadon,
kaj finas dirante sin preta
respondi eventualajn petojn pri precizigoj.
La prezidantino dankas la
kasiston kaj emfazas la neceson bone elspezi nian monon,
ekzemple por aranĝi kursojn, eĉ internaciajn, por ke pli da
blinduloj lernu nian lingvon.
Ŝi ankaŭ bedaŭras, ke jam delonge ni ne presigis
lernolibron kies manko estas sentata.
Ŝi invitas la ĉeestantojn esprimi opiniojn kaj sugestojn.
Istvan Kabok proponas aperigi la
romanon "Jesa" de I. Nemere, Kiu alfrontas tre aktualajn temojn.
La prezidantino dankas,
proponante ke oni agu, se eble kunlabore kun aliaj organizoj,
por ke ĉiu nova verko aperu brajle, grandlitere kaj voĉlegite
kaj,
sugestas Sophie Renault, bite.
La prezidantino dankas pro la
propono de kabok kaj aldonas, ke ni
ankaŭ bezonas lernolibron kaj devos
decidi kio estas pli bezonata kaj
meritas la unuan lokon, se ne aperos
ia ekstera subteno ebligonta ambaŭ
eldonojn. Ĉiukaze la estraro atendas
ĉies proponojn, kaj poste elektos la pplej akceptindajn.
Sophie proponas kontakti
lernejojn pri la instruado de esperanto, kaj
deklaras sin preta mem klopodi en
Francujo.
violetta de Filippo sugestas pretigi informilon, ekzemple aŭdan,
por diskonigi en la blindulmedio;
Nedeljka pledas ankaŭ por la utiligo de brajlaj revuoj, kaj Sophie
proponas ekspluati plie la retajn, precipe por la junuloj.
Sekvas diskuto pri la provoj kaj
rezultoj de propagando de Esperanto en Serbio, fare de Nedeljka,
kie oni varbis kvar vere aktivajn novulojn;
en Portugalujo, kie Joaquim Lagartixa provas per skribaj artikoletoj kaj
per mesaĝoj en iuj radioj,
sed sen signifaj rezultoj; Sophie emfazas la valoron de bitaj
materialoj, sed Nedeljka konstatis, ke
por lernado de lingvoj ili sufiĉas
nur por tiuj blinduloj, kiuj disponas pri brajla linio.
Da Costa diras, ke pli necesa ol la taŭgaj lerniloj, estas nun
rimedo por interesigi la homojn pri Esperanto:
Sen tio libroj kaj kursoj malmulte helpos.
Fine oni alvenis al la konkludo, ke
gravus la kunlaboro de iu fakulo pri
propagando,
sed dume ĉiu faru sian eblon
citante Esperanton dum rakonto de interesa sperto kiun ĝi ebligis, kaj
propagandante ĉefe en kluboj aŭ grupoj al ni aŭ ŝi
familiaraj.
Pri la intenco disponi pri
propra fejsbuka paĝo interparolis nia prezidantino kaj Sophie,
kaj ili interkonsentis por aranĝi la aferon.
Pri la venontjara voĉdonado
por renovigo de la estraro,
la prezidantino informas, ke necesas kandidatiĝi antaŭ la fino
de la jaro.
En la revuo aperos la necesaj informoj kaj adresoj, sed varma estas la
rekomendo
kandidatiĝi por tiuj kiuj havas iom da tempo kaj multe da energio
por dediĉi al nia asocio.
Sekva temo estas venontaj
kongresoj. La prezidantino malfermas ĝin
dirante, ke antaŭe ili preskaŭ ĉiam okazis memstare,
eventuale en la sama ŝtato de la Uk
kaj tuj antaŭ aŭ post
ĝi.
En la lastaj du jaroj nia IKBE okazis lige kun seminarioj )pli-malpli ligitaj al inkluziveco),
organizitaj de aŭ kun vidantoj, kaj tio havis avantaĝojn kaj
malavantaĝojn,
kaj do pri tio ŝi petas la opinion de la membroj.
Kabok asertas, ke por li estis
tre pozitiva la sperto de la jaro 1975 en Beogrado,
kiam Nia iom mallongigita IKBE okazis tuj antaŭ la UK en la sama
urbo,
tiel ke ni povis plene ĝui ambaŭ programojn.
Sophie rimarkigas ke,
malgraŭ tio ke ĉi tiu estas inkluziva aranĝo,
fakte ni estas inter ni kaj vidantoj inter si; ili eĉ aranĝis
proprajn ekskursojn.
Violetta tamen asertas, ke ankaŭ inkluzivecon (eble inkluzivemon)
oni devas lerni;
se ni plu aranĝos komunajn kongresojn, ni devos antaŭe realigi
iuspecan "lecionon",
per kiu ni instruos al vidantoj kiel kontakti kun ni kaj kiuj estas niaj
apartaj bezonoj.
La prezidantino diras, ke estos
interese vidi kiom da vidantoj ĉeestos
la morgaŭan prelegon pri la teknikaj helpiloj por blinduloj.
Werner Groen (Germanio)
informas, ke aranĝo de kongreso en Germanio
postulus du jarojn; li do povus aranĝi ĝin nur por la jaro
2026.
La medio estos komforta kaj eblos
ankaŭ ekskurso al Herzberg, la
germana esperanto-urbo,
sed la kosto estos nepre super 800 eŭroj.
La prezidantino respondas, ke tio estas
tro alta kosto kaj do oni povos pritrakti la aferon
nur se eblogo, kune kun aliaj
organizoj, sukcesus akiri eŭropan
subvencion
pere ekzemple de la programo Erasmus.
Pri la jaro 2025 ĝis nun
donis rezultojn nek la kontaktoj kun
Bulgario,
nek tiuj kun Ĉeĥio (kie
estos la UK).
La Asembleo finiĝis per du
landaj raportoj. La unua, el Italio,
pri la renovigo de la estraro de
IABE, kies prezidanteco apartenas nun al
la ĉeestanta Violetta de Filippo, kiu ankaŭ gvidas retan
kurson partoprenatan de kvar lernantoj.
Aperadas ankaŭ "Itala ligilo" pro kies regula sendado
Nedeljka dankas la italan asocion.
Pri Germanujo Natalia Kasymova
informas, ke "La blinda esperantisto" regule aperas;
la prezidanto Werner Groen partoprenis en la kongreso en Strasburgo;
ŝi gvidadas kurson en la reto kaj ŝiaj lernantoj jam
fariĝis progresantoj
kaj plu lernas uzante la konatan libreton "Karlo";
unufoje monate okazas per Teamtalk prelego pri kongreso aŭ alia
interesaĵo;
same unufoje monate oni
aranĝas en "krokodila tago" kunvenon por propagandi
Esperanton,
kaj ankaŭ tio donas kontentigajn rezultojn;
fine la dupersona estraro (Werner kaj Natalia) regule kunvenas kaj
harmonie kunlaboras.
Tiel finsĝis nia
ĉijara ĝenerala Asembleo.
resumis p. l. da
Costa
La rabatako
La pugnobatalo inter
serĝento Dunston kaj senrangulo Ted Albertson okupis kelkajn sekundojn
malpli ol la kompanio antaŭdiris.
Serĝento Dunston estis altstatura kaj malgrasa kun hardita atleta
korpo. Li estis dudekkvinjara.
Kiu ne sidis varme en lia favoro, tiu poste havis hundan vivon kun mizero sur mizero.
Ted Albertson estis aliparte
stature malalta, samaĝa, kvieta kaj sindetenema,
sed fizike iom fuŝfare
vastkorpa kaj multrilate, laŭ liaj
konatoj, tute naiva.
Antaŭ ol soldatiĝi li estis kalmana laboristo.
De longe la serĝento kaj
Ted ne interrilatis bone kaj
rezultiĝis, ke
ĉi tiu estis senkompate traktita de
Dunston.
Kiamaniere la pugnobatalo provokiĝis, neniu ŝajne sciis, sed,
laŭ la ĝenerala opinio,
povus esti nur unu rezulto. Pro tio, ke la serĝento estis la
bataliona boksĉampiono
kaj Ted sciis pri boksarto malpli ol nenio: ne tre favora aŭspicio;
liaj konatoj faris sian eblon deadmoni lin, ke li ne provu la maleblon.
"Sed, mi bezonas nur unu baton al
li," li diris kun granda memfido,
"kaj tio estos la fino!"
Ĉiuj ridis je tiu naivaĵo kaj daŭre verŝis malvarman
akvon sur lian entuziasmon,
sed li staris tie kun fingroj pugne fermitaj kaj kun dentoj kunpremitaj.
En liaj okuloj lia malamo subbrilis kaj fajrero de kolero malkaŝis
la rankoron, kiu obsedis lin.
Li estis multe suferinta je la manoj de la serĝento.
La pugnobatalo, se tio estas
la ĝusta vorto, okazis
malantaŭ bovinstalo
en Flandrujo dum la unua
mondmilito, kiam la novzelanda divizio ludis sian rolon
en tiu mondskala tragedio.
La humila areno estis diskrete malproksima
de la oficira loĝejo kaj for de la
batita vojo.
La evento daŭris ĝuste
kvin sekundojn.
En la komenco la serĝento
deprenis sian jakon, kiu montris lian
rangon,
kaj, transdoninte ĝin al amiko, kuspe faldis la manikojn de sia
ĉemizo
kaj rigardis al sia kontraŭulo kun
okuloj glacie malvarmaj.
Ĉe lia buŝo manifestis
sin obstina determino.
Siaparte Ted Albertson
staris senmova kiel statuo kelkajn
jardojn for
kun brakoj kruce sur la brusto,
observante la signifoplenan preparadon de la serĝento kun ironia
amuzo.
La arbitracianto (ho, jes, estis
arbitracianto) bonkore proponis al
Ted,
ke ankaŭ li malembarasu siajn
brakojn. Sed ĉi tiu indiferente murmuris: "Kial?"
Kiam la serĝento estis
preta, la arbitracianto donis la
signalon, ke la batalo komenciĝu.
Kio okazis poste efektiviĝis tiel neatendite, ke ĝi fariĝis punkto de bonhumora
disputo dum longa tempo.
Plejparte la atestantoj
konsentis, ke Ted Albertson senpacience kuris al sia kontraŭulo,
pafiĝis en la aeron kaj
falis sengracie kiel satelito el la
ĉielo en la direkto al la serĝento,
kiu samtempe ricevis sur la mentonon
unu el la flugantaj pugnoj, kiuj
svingiĝis muelile.
La efekto de la kontakto egalis
al tiu de kastelrompa ramo.
La bato ĵetis la serĝenton malantaŭen, kaj, falante,
li renversis naŭ soldatojn kiel
keglojn unuĵete.
Ŝajnis al la serĝento,
kiam li spirmanke rekonsciiĝis kelkajn minutojn poste ĉe la
farmpumpilo,
kie ĉirkaŭis lin du-tri amikoj, ke lia kapo ankoraŭ sonoris kiel bongo-tamburo.
Ted Albertson estis la heroo
de la horo. Liaj plej intimaj konatoj
kondukis lin al apuda drinkejo, kie
ili torde-retorde tostis lin
en la aŭreolo de lia venko
per biero kaj ridbrua dramigo de la
incidento.
Kaj post tio okazis zorga
batalhalto inter serĝento Dunston kaj
senrangulo Albertson,
sed la malamikeco daŭris. De tempo al tempo fajreroj ŝprucis, sed, nenio pli.
Unu matenon, kiam la kompanio
troviĝis ekster la tranĉeoj, por ĝui dek tagojn da "ripozo",
kaj longe staris marŝprete
en perfekte mezuritaj vicoj, kiel fetiĉe plaĉas al disciplinuloj,
kapitano Grandale alvenis kaj
anoncis:
"Mi bezonas kvindek
volontulojn!
Vi povos doni vian nomon al
serĝento Dunston fine de la mateno.
Temas pri kuratako al la malamika
frontlinio kun klare difinita celo:
fari kaptitojn. Necese estas
identigi la divizion kontraŭ ni.
Kelka nombro el vi jam vizitis la
precizan parton de nenieslando dum nokta
patrolado.
Kaporalo Stressor, kiel vi certe
scias, esploris ĉiun colon de tiu
tereno inter nia pikdrato kaj tiu de
la germanoj.
Se vi volas partopreni,
serĝento Dunston akceptos vian nomon."
Siatempe granda grupo
sieĝis la serĝenton inkluzive
Ted Albertson.
"Mi esperas, ke Fritz
kaptos vin, ke vi ne revenos!" komentis la serĝento kun veneno en la
voĉo.
"Restu for de mi dum la
atako," ĵetis la alia egale
sovaĝe.
"Al mi vi rangas malpli ol
pediko!"
"Ni ne deziras
fuŝpiedan hipopotamon kiel vin, por endanĝerigi la atakon!"
Pri tiu malgracia
karakterizaĵo rilate Ted Albertson
estis tute vere.
Kiel eble plej multe oni evitis lin, kiam temis pri delikataj taskoj,
ĉar ĉiufoje li preskaŭ timomortigis siajn kamaradojn,
kiuj opiniis lin senrespondeca kiel fulmostreko.
Kompreneble, lia partopreno en
la
kuratako estis vana espero, ĉar kiam oni elvokis la nomojn de la
elektitoj,
la nomo de Ted Albertson ne estis
aŭdita.
La sceno de la evento estis
mallonga kurba tranĉeo, kiu elstaris el preskaŭ rekta germana linio.
La sekvan matenon post la anonco
de la nomoj komenciĝis nova tagrutino, kiam la soldatoj de la atako
formarŝis du kilometrojn al preparita tereno, kiu faksimile
prezentis la grundon inter la brita kaj germana linioj,
tiun parton, kiun devis transpasi
la kuratakontoj.
Por perfektigi tion, kaporalo
Stressor antaŭe estis regule vizitinta kun malgranda patrolo
la precizan lokon en nenieslando, skizante la interrilatan pozicion de tiuj grundaj
trajtoj,
kiuj povus helpi aŭ embarasi
la soldatojn en la mallumo:
fosoj, arbostumpoj, grandaj
funeloj, drataĵo, kaj tiel plu.
Poste inĝenieroj kun laborgrupoj kopiis tiun parton de la
sceno.
Kapitano Grendale klarigis:
"Vi ekzercos vin sur
ĉi tiu plenskala modelo sub kapitano Bridge kaj leŭtenanto Salmon,
por ke ĉiu el vi sciu sian relativan pozicion, kiam lanĉiĝos la atako.
Memoru: estos mallume, antaŭ lunleviĝo, kiam vi kuratakos, kaj
facile oni povos perdi sian direkton.
Ne necesas, ke mi diru tion; vi
estas pli spertaj ol mi pri promenado en
nenieslando.
Nenio devas mis-aranĝiĝi. Kelkaj sapeistoj akompanos vin, por
fari se eble maksimuman detruadon.
Unue vi ekzercos vin ĉi tie dum la tago, por pli bone kompreni, kion vi devos fari
kaj kiel vi rilatos al la formo
de la tereno; poste vi ekzercos vin
en la mallumo,
por kutimigi vin al la nokta atmosfero de la medio.
Ĉio devos ŝajni al vi, kiam la kurteno leviĝos, ke estas ankoraŭ unu
ekzerco.
Individue, ĉiu el vi havas respondecon kaj vi dependos grandmezure
unu de la aliaj.
Kvankam ofte estas ludo de la hazardo, mi estas certa, ke ĉiu el vi bone rolos, ke ĉio iros glate,
por la senmakula honoro de la kompanio!"
Unue ili intense trejniĝis
dumtage kaj poste, kiam evidentiĝis,
ke la soldatoj sin montris
kompetentaj ĉiurilate,
efektivigante ĉiun fazon
ĝis la plej eta detalo kun preskaŭ aŭtomata precizo,
komenciĝis la nokta trejnado sur la sama sceno.
Kiam ĉiu soldato sciis bone sian rolon, kaporalo Stressor kondukis la du
partoprenontajn oficirojn kaj kelkajn ĉefajn soldatojn en nenieslandon,
por ke ili pli intime konatiĝu
kun la ĝusta tereno mem.
Ĉio kontentige iris, kaj
kiam la lasta tago ruĝĉiele
glitis en la vesperon,
estis jam vintra piko en la aero.
Ekestis kvieta atmosfero de
ekscito, en kiu la tuta kompanio partoprenis.
Venis la momento de preparado,
kiam la kuratakontoj nigrigis sian vizaĝon kaj manojn,
kaj kiam ŝprucis rideksplodoj kun laŭta bonhumoro, kvazaŭ
ili pretigus sin por teatraĵo,
anstataŭ afero de vivo kaj morto.
Ĉiuj atente aŭskultis
la finajn konsilojn de kapitano
Grendale,
ke grava respondeco kuŝas
sur ĉies ŝultroj. ĉiu detalo, li memorigis ilin,
estas esence unuaranga kaj devos plenumiĝi kun maŝineco, por
la senmakula honoro de la kompanio,
kaj neniel misfariĝi aŭ
la tuta entrepreno povus trafi en kapokostan fiaskon.
Fine li emfazis ekstreman zorgon. Li deziris ĉion bonan al
ĉiuj kaj sanan revenon.
Lastminute oni kontrolis
ĉion, ĉu ĉiu havas pafilon, municion, kaj tiel plu, por forgesi
nenion en la urĝo.
Pli ol unufoje destinis la sorto
en tiaj kuratakoj, ke la malamika rezisto estu neatendite solida:
maŝinpafado, bajonetoj, grenadoj, artileria bombardado, kaj, ke,
revenante, la malfeliĉaj kuratakintoj devu porti el la faŭko
de infero kamaradojn,
al kiuj la morto etendis sian manon.
La nuna rabatako, malgraŭ
la zorga preparado, ne vekis grandan resonon.
Ĝi ne fariĝis kruca evento en
la historio de nacioj kaj ne enhavis ekbrilon de epika grandiozo,
sed, ĝi estis almenaŭ iom ekscita sperto por la
partoprenintoj.
Okazis multe da manpremado inter
la atakontoj kaj la cetero de la kompanio,
antaŭ ol malaperis grupo
post grupo survoje al la komunikiĝa
tranĉeo, kiu serpentis al la frontinio.
Superkape brilis indiferente la stelaj lustroj sur la ĉielo.
Laŭ sia kutimo tiutempe la
germanoj neniam ĉesis laŭlonge de sia fronto
je taŭgaj interspacoj pafi
lumraketon post lumraketo en la aeron, kie ili, eksplodinte,
ĵetis brilan lumon sur nenieslandon, dum ili rapide falis.
Sed de tempo al tempo
pafiĝis paraŝutraketo, kiu malsupreniris nerapide kaj longe lumigis
la scenon.
Tiuokaze estis mortdanĝere moviĝi.
Kiam oportune, la atakontoj silente transiris la parapeton
ĉe la tranĉeoelirejo kaj aliris zorge
laŭ la pikdrata vojeto, ĉiu al sia antaŭprovita posteno.
Estis relative serena nokto. Okazaj pafoj
knalis kaj en la malproksimo aŭdiĝis
sovaĝa intermita balbutado de
maŝinpafiloj.
Ĉiu soldato jam estis preta, kiam la brita artilerio celumis sian
pafuraganon
kaj la kanonoj bleke tondris, disŝirante la pikdratojn ĉe la punkto de atako,
kvardek aŭ iom pli da metroj, por doni senĝenan aliron al la
malamika tranĉeo.
La malkaŝema lumo de la
germanaj raketoj daŭre leviĝis kaj estingiĝis.
En la momentoj de mallumo la minac-aspektaj ombroj sur la tero
ŝtelĉasis kaj moviĝis ĉirkaŭe kiel bestoj.
Ŝajnis al la atendantaj soldatoj, ke la lampieda nokto pli kaj pli
premas ilin al la tero
kaj ke ilia sekuro pendas nur sur unu haro, dum alte surĉiele grego
da nubetoj malrapide vagis
trans la filigranon de la Granda Urso.
Surdige la obusoj frakase
dispecigis la germanan pozicion kaj post ne longe lumraketoj ne plu ekstazis
super nenieslando kaj la mallumo ŝajnis pli kaj pli densiĝi.
La temperaturo malaltiĝis kaj la viroj de tempo al tempo froste
tremetis.
Samtempe neforta vento pike tratranĉis iliajn vestojn kaj faris la
atendadon embarase dolora.
Kaporalo Stressor kaj grupeto
estis la unuaj, kiuj moviĝis kaj baldaŭ revenis kun la informo,
ke la malamikaj dratvolvaĵoj
estas efike detruitaj.
Pro la certigo ke la vojo estas facile alirebla kapitano Bridge kaj
leŭtenanto Salmon kun siaj soldatoj
antaŭeniris al siaj elektitaj lokoj tute apud la germana parapeto,
kie ili nervostreĉe atendis.
Iom da nebuleto sterniĝis
trans la scenon, kurbigante siajn maldikajn
fingrojn
ĉirkaŭ la arbostumpojn kaj delikate vualante la konatajn
elstaraĵojn de nenieslando.
Sur la ĉielo la flaviĝo
de la ventospronitaj nubetoj anoncis, ke la luno jam estas survoje,
kaj ke la atako devos akurate plenumiĝi en ĉiu detalo.
La soldatoj sub kapitano Bridge
konsistis el du grupoj dekstre kaj maldekstre,
por protekti per LeWis-maŝinpafiloj la flankojn de la dudek viroj,
inkluzive kurieron,
sub leŭtenanto Salmon, kies devo estis atake eniri la germanan
frontlinion
kaj alpreni kaptitojn, dokumentojn,
kaj tiel plu.
Ĉio iris perfekte laŭ
la plano kaj la ekzercado, kaj la sovaĝa barpafado de la artilerio
leviĝis kaj
ebligis, ke la malgranda grupo transiru al la atako kaj sturme impetu en
la tranĉeon.
Sed tiu inundo tute ne renkontis rezistadon.
Ne perdante momenton la
kuratakantoj rapidis dekstren kaj maldekstren
cent metrojn,
sed neniu estis trovebla eĉ ne en la malgrandaj tranĉeaj
dormejoj.
La sapeistoj, kiuj akompanis la atakantojn, eksplode detruis tri bone konstruitajn
betonajn dormejojn,
kio konsistigis la plej sukcesan operacion de la atako.
La leŭtenanto devis
konstati, ke la malamiko estas diskrete retirinta sin al la dua linio,
kaj la elrevigitaj kuratakantoj, kompreneble, ĉagreniĝis pro
la tuta malsukceso de la bone ekzercita plano,
sed nenio estis farebla en la cirkonstancoj.
La oficiro donis la signalon por
la reiro kaj ĉio zorge plenumiĝis laŭplane.
Ĉe la tuja kontrolvoko en la frontlinia tranĉeo,
troviĝis, ke ĉiu atakinto sukcesis reveni
krom serĝento Dunston.
Leŭtenanto Salmon kun kvar
viroj, du el ili brankardistoj kun portilo, forlasis la tranĉeon,
por fari rapidan serĉon en nenieslando. Ili ne povos perdi tempon.
La mola lumo de la luno baldaŭ banos la elstaraĵojn de la
tereno kaj post ne longe
la germanoj kraĉe ŝprucos la scenon per maŝinpafiloj kaj
kugloj de la artilerio.
La eta grupo akrigis siajn
orelojn kaj senĝene trovis la mankantan serĝenton.
Lia dekstra piedo estis iom strange enpremita inter la mallongaj
torditaj branĉoj de arbostumpo
faligita en foson. Estis malfacile atingebla pozicio.
Nur unu viro povis sufiĉe proksimiĝi al li, por entrepreni
helpon.
La diskreta uzo de
poŝlampoj en la foso plene diskurtenis la seriozan problemon.
"Ni bezonas segilon,
sinjoro!" sugestis unu el la brankardistoj.
"Povas esti,"
respondis la oficiro malvarme, "sed kie en infero troviĝas segilo tuj
havebla?"
Antaŭ ol ĉiuj esploris
la situacion, la afero jam estis urĝa, kaj griza nebulo aliformigis la
scenon
en tombejon de senripozaj fantomoj.
Jam nun kapitano Bridge kun du
el la kuratakintoj aperis de la frontlinio.
"Pri kio estas la
afero?," li demandis. Ne ĉiuj aŭdis kaj neniu respondis,
sed per la diskreta poŝlampa lumigo li rapide konstatis, ke ekstrema danĝero pendas super la
malbonŝanca serĝento.
Ne mankis ideoj por savi la
situacion, sed ili ĉiuj bezonis tempon
kaj tempo mankis. La kapitano fine interrompis la febre ekscititan
diskutadon.
"La kuriero kun iu alia
reiru al la frontlinio, por trovi, ĉu ekzistas segilo,
kvankam mi certas, ke tio estas vana espero. Se segilo mankas, telefonu
la duan linion kaj
rapide revenu kun manĝaĵoj kaj akvo kaj iom da kamufla
sakaĵo. Ek!
Aŭskultu serĝento Dunston. Ni ne kaŝu la veron. Vi devas
akomodiĝi al tre prema cirkonstanco.
Se mankas segilo, ni ne povos resti longe, do, vi devos resti la tutan
tagon en kaŝo,
ĝis ni revenos. Mi jam aranĝis por vi manĝaĵojn kaj
akvon.
La germanoj ne povos vidi vin en ĉi tiu foso. Mi ankaŭ sendis
por kamufla sakaĵo.
Leŭtenanto Salmon kaj aliaj aranĝos ĉion por via
komforto.
La germanoj ne povos vidi vin en ĉi tiu foso."
"Dankon, sinjoro. Mi forte
bedaŭras, ke estas mi, kiu ĝenas vin."
"Akcidento estas akcidento,
serĝento, kaj povas okazi al kiu ajn.
Ni daŭre observos vian situacion la tutan tagon."
Li volis forrapidi al la
relativa ŝirmado de la
tranĉeo, antaŭ ol la germana artilerio komencus respondi.
Rapida serĉo en la
frontlinio malkaŝis nenion kaj telefona voko al la dua linio estis same
senfrukta.
Kiam la kuriero kun sia kunulo estis pretaj ekiri returne en
nenieslandon
kun manĝaĵoj, akvo kaj sakaĵo, senrangulo Albertson
proponis al ili:
"Mi havas ekstreme akran
kaj fortan ĉastranĉilon. Vidu!
Eble mi povus tratranĉi la obstrukcon, se ne, la serĝento
povus almenaŭ tranĉe liberigi sin dum la horoj de la tago."
"Bone! Venu kun mi,"
kaj Albertson klakfermis la klingon.
Unue la gardostaranto ĉe la
tranĉeoelirejo rifuzis permesi, ke Ted akompanu la kurieron,
sed, aŭdinte, ke temas pri la urĝa liberigo de la serĝento, li time konsentis.
Albertson sekvis la du
kompanianojn, kiuj devis senkroĉigi lin du-trifoje de la pikdrato,
antaŭ ol atingi la ĉirkaŭaĵon de la neatendita
dramo.
"Vi estis for longan
tempon!"
Albertson montris la grandan
malfermitan ĉastranĉilon kaj voĉigis sian proponon,
sed li ne longe ĉerpis esperon tiurilate, ĉar la oficiro
abrupte bojis:
"Neeble! La serĝento
ne povas atingi la lokon per tranĉilo. Ni devas simple lasi lin ĝis
la vespero."
Ĉe la foso estis
nervostreĉe ekscite. Soldatoj kuŝis sur la grundo
rande de la foso kaj lumigis la kaptitan kruron de la serĝento per
poŝlampoj ŝirmitaj de la foso. Ili flustre okupis sin, konjektante pri la metodo
de liberigo.
"Estas senutile resti
ĉi tie pli longe," konsilis la oficiro.
"La sola, kion ni povas fari estas... Kiu puŝis min?"
"Mi bedaŭras, sinjoro.
Mi stumblis. Estas mi, Albertson!"
"Al la diablo! Foriru. Nenio
estas farebla!"
"Pardonu min, sinjoro. Mi
ĵus rigardis la pozicion de serĝento Dunston.
Se mi surdorsigus min kun miaj piedoj kontraŭ tiu elstaraĵo
ĉe lia maleolo
kaj la brankardistoj uzus la brankardon kiel levilon,
mi kredas, ke mi eble povus krevigi la..." kaj li englitis la foson
kaj iom serpente subŝovis sin sub la obstrukcon,
kie febramane li helpis manovrigi la brankardon en decidigan pozicion.
Li preme rektigis siajn krurojn
malrapide kontraŭ radikorestaĵo
kaj per la brakoj komencis altiri similan branĉostumpon.
Liaj grandaj muskoloj ekfunkciis kaj la vejnoj ĉe lia kolo kaj
manoj
elstariĝis malhele bluaj kiel riveroj sur mapo. Li malrapide
elspiris kaj malrapide enspiris
kaj sin streĉis ĝis li tiregis per la tuta forto de siaj
brakoj, kruroj, kaj dorso.
Samtempe la du soldatoj pene
manipulis la brankardon.
Ĉiuj rigardis preskaŭ senspire la herkulan laboron. Sed, estis
vane.
La viroj fine malstreĉe liberigis la brankardon kaj Albertson kuŝis brue anhelante.
"Kiel mi pensis,
malŝparo de tempo," konfirmis la oficiro abrupte
kun neaŭdeblaj sakraĵoj.
"Aŭskultu,
serĝento. Post ne longe la germanoj verŝajne reokupos sian
frontlinion
kaj vidos nin per siaj lumraketoj. Ni devas tuj akceli nian foriron.
ni metis la manĝaĵojn kaj akvon oportune apud la
serĝenton
kaj komencis alfiksi la kamuflaĵon."
"Ankoraŭ unu minuton,
sinjoro, ankoraŭ unu ŝancon!" interrompis Albertson,
kiu ankoraŭ kuŝis sur la dorso funde de la foso.
"Ĉi tiun fojon unu el la brankardistoj alglitu ĉi tiun
grandan ŝtonon en la spacon,
kiun faros la brankardo, kiam mi signalos. Tio tenos la streĉon kaj
ebligos, ke mi iom movu min
por eĉ pli granda premado. Ankoraŭ unu fojon plu,
sinjoro!"
La oficiro nur gruntis:
"Do, ekmoviĝu! Nur duonminuton! La ĉielo jam lumiĝas.
Baldaŭ venos la luno."
La premado kaj tirado rekomenciĝis, kaj Albertson donis la
signalon.
La granda ŝtono estis kojne fiksita kaj la brankardo forprenita kaj
reenmetita aliloken.
Profunde enspirinte Ted streĉe ekzercis siajn korpajn kaj krurajn
muskolojn.
Li signalis al la brankardistoj, ke ankaŭ ili plej fortostreĉe
penu ĉe la pli potenca apogpunkto.
Lia vizaĝo eksplode ruĝiĝis en la radiado de la
poŝlampoj.
Liaj okuloj momente fermiĝis, kvazaŭ por ĉerpi forton,
kaj kiam li malfermis ilin ili ŝajne pretiĝis por salti el
siaj orbitoj.
Penplene li strebis kaj post lasta laborostreĉo venis intensa
krakego kaj la obstrukco apartiĝis.
Serĝento Dunston movis sian kruron,
ĝi estis liberigita.
Li profunde elspiris pro malstreĉo, dum viglaj manoj levis lin el la foso kaj starigis lin.
Estis bonŝance, ke ĉio
tiel triumfe finiĝis, antaŭ ol pliheligos la scenon la lumo de
la luno.
Jam ĉesiĝis la bruado
de eksplodantaj obusoj ĉe la germanaj tranĉeoj
kaj ŝajne la artilerio jam enlitiĝis. Baldaŭ venos la
vico de la germanoj.
Efektive ili ĉiuj miris pri la prokrastita refrapo.
Ted Albertson ankoraŭ
kuŝis sur la dorso senspira kaj lackonsumita kaj estis necese
porti lin kun malfacilo la mallongan distancon ĝis la pikdrato,
tra kiu ili sekure atingis la frontlinion helpe de la fantoma nebulo,
kiu pli dike rampis trans nenieslandon.
En la frontlinia tranĉeo
serĝento Dunston alproksimiĝis kaj diris:
"Mi volas danki vin,
Albertson!"
"Vi deliras! Estas tute
erare danki min!" kontraŭstaris la alia sub vipo de amaro kaj
neforgeseblo.
"Mi faris nenion por vi,
serĝento Dunston. Kion mi faris estis gesto,
por iom sukcesigi la kuratakon. Nur tion mi faris, por la honoro de la
kompanio!
Al mi, vi estas la sama bastardo, kiel antaŭe, kaj ĉiam estos!
Helpi vin! Ba!"
Li ridis, sed lia rido ne
enhavis gajon, nur malestimon.
Bertram Potts
::::::::::::::::
Natura sekvo
Lia edzino klare avertis lin ke
la alkoholo fosos lian tombon.
Sed li surdis al ŝiaj vortoj. Liaj familianoj insiste lin konsilis
ne plu koketi kun brando, ĝino kaj viskio, ĉar tiuj demonoj ruinigos lian sanon.
Sed li ignoris iliajn predikojn same
kiel li fajfis pri la patrecaj admonoj de la kuracisto,
aŭ la severaj skoldoj de la
policanoj, kiuj multfoje trovis lin ebria sur trotuaro.
Eĉ la plej fuŝa aŭguristino povintus facile diveni ke la alkoholo faros lin kliento de Karono.
Kio fakte okazis. Nu, kiel natura sekvo de lia malmodera drinkado,
li mortis kiam, ebria kiel lordo,
li zigzagis hejmen en la nokta mallumo
kaj...
fatale frapis lin aŭto.
Naturaj sekvoj foje kapricas.
Aŭ eble ne, se oni konsideras ke la aŭton stiris lia edzino.
Liven Dek
Pri la aŭtoro. Miguel
Gutiérrez Aduriz (1950) estas hispana kemia
inĝeniero. Li multe tradukas; li verkis i.a. la mikronovelaron "Verdaj steloj
ne ekzistas" kaj, kun aliaj, la
novelaron "ĉiuj steloj etas nokte"
kaj la poemaron "Ibere libere".
Kompletigaj informoj pri
Esperanta Ligilo
redaktoro: Olena Poŝivana
Velika Dijivska 22/226
ua-49068 Dnipro
Ukrainio
(r.p.: amatalena(ĉe)ukr.net)
komputilbrajla asisto: j. Jelinek
Roztocka 1001
cz-514 01 Jilemnice, ĉeĥio
(r.p.: lunalumo(ĉe)atlas.cz)
(tel.: +420-481 543 200)
administrantino: Milena Jelinkova
Roztocka 1001
cz-514 01 Jilemnice, ĉeĥio
(r.p.: lunalumo(ĉe)atlas.cz)
(tel.: +420-481 543 200)
kasisto: Pier Luigi Da Costa
via di S. Maria del Giudice 2369
IT-55100 Lucca, Italio
(r.p.: dacostapl(ĉe)gmail.com)
poŝtĉekkonto
IT67C 01005 13702 0000 0000 2799
je la nomo "Da Costa Libe")
ĉe Banca Nazionale del Lavoro (mallonge BNL) en Lucca
UEa-konto de Libe: libk-p
jarkotizo: 15 eŭroj
la lasta numero de esperanta
Ligilo
legeblas ankaŭ en la retejo de Libe:
http:\\libe/slikom/info
Por ricevi la revuon retpoŝte skribu al:
masenkoai(ĉe)mail.ru
---------------