Esperanta Ligilo

Oficiala organo de la Ligo Internacia de Blindaj Esperantistoj (LIBE)

Numero 8 Oktobro 2025

Enhavtabelo

Grava atentigo.

Naŭdeka IKBE: unua komuniko .

Naturismo kaj Greziljono.

La piano (novelo).

La nuda viro (novelo).

Por ĉiam lojala al la imperiestro.

Sonorila aŭguro (memoriga plendletero).

Solvo de la florludo.

Aritmetika enigmo.

Inter amikoj (humuro).

Grava atentigo

xiuj libeanoj (kaj ne nur kutimaj retumantoj) atentu kaj memoru, ke

ekde nun la retejon de LIBE oni atingas per www.libe.info.

Al samideano Gradimir Kragiĉ LIBE restos xiam dankema pro longjara gastigo

de nia paĝaro interne de lia www.slikom.info.

Naŭdeka IKBE: unua komuniko

Ne estis facile trovi lokon kie okazigi nian 90-an kogreson. pro

diversaj kaŭzoj ni devis forlasi la eblecojn de Germanio, slovenio kaj

Bulgario. Venis fine propono pri Italio, nome en urbeto de la alpa

trilingva regiono Alto Adige. Ikbe 2026 do okazos tie, de la

7-a al la 14-a

de aŭgusto, en la urbeto Salorno, iom norde de la urbo

Trento kaj sude de la urbo Bolzano "germane Bozen). En la urbeto mem

estas kelkaj interesaj vidindaĵoj, kiujn oni retrovos en la kongresa programo,

kiun ni klopodos riĉigi por kontentigi ĉiujn partoprenantojn.

Tra Salorno pasas la fervojo inter Aŭstrujo kaj Italujo , sed

internaciaj trajnoj ne haltas tie. Necesas do elvagoniĝi en Trento (veninte

el Italujo) aŭ en Bolzano (veninte el Aŭstrujo) kaj de tie uzi lokan

trajnon al Salorno. Por la transiro de unu trajno al la alia oni ricevas

laŭcelan helpon. El Hispanujo, Germanujo, Belgujo, Aŭstrujo, Bosnio

kaj Slovenio oni povas ankaŭ flugi al Bolzano. Pli detalaj informoj

pri vojaĝeblecoj aperos poste.

Ni gastos kaj kongresos en hotelo bone aranĝita ankaŭ por homoj kun

movmalfacilaĵoj, kiu rezervis por ni dudek ĉambrojn, precipe dulitajn,

tamen kondiĉe ke ni indiku la nombron de la efektive okupotaj ĉambroj

antaŭ la fino de decembro. Necesas do plej rapide anonci sian

partoprenon al nia sekretariino.

ĉiu partoprenanto pagos por la tuta aranĝo (loĝado, tri manĝoj tage

kaj programo) 400 eŭrojn loĝante en dulita ĉambro,

aŭ 505 eŭrojn loĝante en unulita ĉambro.

Sur manĝotabloj ĉiam estos karafoj kun bonkvalita akvo, sed akvo en boteloj

kaj aliaj trinkaĵoj devas esti mendataj kaj pagataj aparte.

Ni rekomendas aliĝi kun propra akompananto. LIBE dungos du helpantojn

por senakompanaj kongresanoj, sed ili devos prizorgi samgrade ĉiujn bezonantojn, kiuj do devos kapabli ankaŭ iomel turniĝi memstare.

Ni invitas ĉiujn partoprenontojn plej baldaŭ proponi propran kontribuon kulturan aŭ distran al la programo,

por ke ĝi estu kiel eble interesa kaj varia.

Sendinte vian kongreskotizon al la konto de LIBE, kies iban estas

IT67C 01005 13702 0000 0000 2799

vian aliĝilon sendu tuj per retpoŝta mesaĝo al nia sekretariino

sophie.renault761@gmail.com kun la objekto "ikbe 2026".

ĝia enhavo estu la ĉi-suba, kompreneble kun ĉiu linio kompletigita:

IKBE 2026

1) persona nomo:

2) familia nomo:

3) viro\virino:

4) naskiĝdato:

5) lando:

6) loĝstrato kaj domnumero:

7) poŝta kodo:

8) urbo:

9) retadreso:

10) telefonnumero (internacie konektebla( kaj ev.aj retadresoj

11) kongresano akompanata de:

12) ev. kunĉambran(in(o:

13) (ne(vegetarano:

14) numero de la persona dokumento:

15) propra kontribuo al programo:

16) MI pagis x eŭrojn per (banko, dato)

En linio 13 aldonu informon, se iuj nutraĵoj estas de vi nepre

netolerataj.

En la aliĝilo de akompanantoj la linio 11 estu:

11) akompananto de:

Aldonu fine, ĉu vi bezonas oficialan inviton por ricevi vizon.

Nur se vi nepre ne povas (eĉ ne per helpo de iu amiko aŭ konato)

sendi la aliĝilon per retpoŝto, sendu ĝin per ordinara brajla poŝto,

kun la samaj informoj en same numeritaj linioj al Renault Sophie,

Residence Heritage, App. E-612, 1 rue Wangari Maathai,

FR-31400 Toulouse, Francujo.

sed atentu, ke brajla letero bezonas multe pli da tempo por atingi

la celon, do sendu ĝin eĉ pli baldaŭ.

La konsiston de la prepara komitato vi trovos en la dua komuniko ĉar

ĝi ne estas ĝis nun tute difinita kaj la nuna numero de el jam tro

malfruiĝis. Tamen oni povas jam aliĝi pagante la kotizon kaj sendante

sian aliĝilon al nia sekretariino Sophie Renault.

pri naturismo kaj Greziljono

Lastatempe Greziljono aperis ofte en la paĝoj de El, pro la tiea

aranĝo de nia kongreso. Sed tie kunvenas, ferias, kongresas multaj grupoj,

interalie naturistoj de INOE (Internacia naturista organizo Esperantista),

el kies organo, "Naturista vivo", numero 159, bonvolu legi la

sekvajn tri mallongajn tekstojn.

1 - Teksto de Herv"e R.:

Mi malkovris naturismon kiam mi estis juna kun amikoj per meznokta

banado. Sed antaŭe mi ĉiam estis nuda en nia hejmo kun miaj gepatroj

kaj miaj fratoj. Ni ĉiam vidis niajn gepatrojn nudaj. Do kiam mi estis

pli aĝa, vi pensas ke mi nature fariĝis naturisto, ĉu ne? Tamen ne

estis facile por mi kiam mi estis dekok jarojn aĝa. Mi tiam estis kun du

novaj amikinoj kaj unu amiko en la nordo de Bretonio.

Ni veturis por viziti tiun regionon, ĝis la stiranto proponis al ni

halti por iri sur la plaĝon kaj bani nin sen bankostumo!

Mi estis timigita ĉar estis multaj aliaj homoj sur la plaĝo.

Sed la du virinoj kaj la viro senvestiĝis, do mi same faris.

Nun mi praktikas naturismon kiel eble plej ofte.

Plurajn jarojn poste, mi malkovris la kastelon Greziljono kaj ĝian

verdan semajnon (naturistan) por la unua fojo en 2020 kaj por la

festivalo "Festinatur." en 2021 kaj 2022. Mi multe ŝatas tiun lokon ĉar

la kastelo havas tri riverojn (Altre, Vieille Coul"ee kaj Belle

Roche) kiuj plenigas la lageton, kaj poste la basenon. La loko havas

ankaŭ du arbarojn, herbejon, tendumejon kaj ĉefe la kastelon!

2 - Teksto de Patrick:

Multaj homoj konas naturismon kaj Esperanton sed permesas al si tiajn

antaŭjuĝojn: naturismo estas similigita al seksumado au al pornografio,

Esperanto estas konsiderata trosimpliga lingvo. Mi poste verkos pri Esperanto.

Kiam mi babilas kun geamikoj, mi ŝatas argumenti pri la potenco kaj

la precizeco de la lingvo Esperanto kaj mi tiel komencas dialogon:

"Ĉu vi konas unu vorton por signifi homon kiu apogas la saman filozofion kiel mi,

aŭ la samajn ideojn?"

"Mi ne povas resumi, ne ekzistas vorto."

"En Esperanto, ni povas diri _samideano, mirige, ĉu ne?"

Se mi legas la tabelvortojn, mi konstatas ke nura vorto povas klare

esprimi ideon. Ekzemple, la traduko de "ĉial" aŭ "ial" bezonas la uzon

de pluraj francaj vortoj (pour toutes les raisons, kaj pour une certaine raison).

Mi povus trovi multe da aliaj ekzemploj.

Ĉĉiun jaron, la Verda Naturisma Semajno en Greziljono perfektigas

mian sciion de Esperanto. Tiu semajno tre gravas por mi.

Mi estas amanto de la franca lingvo, mia gepatra lingvo, sed la

"okuloj de amo" ne malhelpas min bedaŭri ĝiajn malfortojn...

sed Esperanto estas efika kuracilo.

3 - Teksto de Rosy: Kio es-

tas la teorio de la engaĝigo?

Dum la Verda Semajno, ni prelegis ĉiujn vesperojn pri diversaj temoj.

Kiel psikologo, mi prelegis pri la engaĝiga teorio. Por tio, la libro

de Robert Vincent Joule helpis min: "Traktateto de manipulado

uzinda por honestuloj". Li klarigas kiel fari por ŝanĝi pensmanierojn

kaj kondutojn. La psikologio de engaĝigo alportas originalan respondon al tio.

Pluraj jardekoj da esplorado fakte montras, ke ni povas influi aliulon

en liaj kredoj, liaj elektoj, liaj agoj, sen uzi aŭtoritaton, aŭ eĉ

persvadon. Sufiĉas uzi la engaĝigan teorion.

Mi priparolis nur kvar teknikojn, sed ekzistas multe pli.

a" la tekniko de la piedo en la pordo estas peti malmulte antaŭ peti multe, kiel glui malgrandan glumarkon

pri vetursekureco, antaŭ peti instali grandan samteman panelon;

b" la tekniko de la etikedado: estas piedo en la pordo kunligita kun

etikedado kiu favoras la internajn atribuojn. La persono devas opinii

sin kiel iu bona. Per tio, vi kreskigas la influon kiu respondas al la

dezirata posta konduto;

c" la tekniko de la tuŝo: tuŝi iun, influas ties kondutojn..

Psikologio ne povas klarigi tion! Oni ne scias kial. Centoj da esploraj studoj

pruvas la avantaĝojn de la tuŝo por atingi kondutojn kiujn ni volas

influi. Tiu fenomeno estis observita en tre malsamaj situacioj

kaj koncernas tre diversajn kondutojn.

ĉ" la tekniko de "vi estas libera"povas igi homojn fari aferojn, kiujn

ili ne farus memstare, eksplicite alvokante la senton de libereco.

Ekzemple: Farinte peton, se vi uzas formulon kiel: "Sed, mi komprenas...

vi rajtas akcepti aŭ rifuzi", vi kreskigas ankaŭ la influon.

La efikeco de la tekniko mirigis multe da partoprenantoj, ĉar ĝi

efikas nur per malgrandaj agoj, kaj multaj rigardis la libron de Robert

Vincent Joule por informo aŭ por aĉeti ĝin.

La piano "novelo)

Estis trankvila antaŭvespero je la fino de la somero. La suno subiris,

kaj ĝia mola oranĝkolora lumo surverŝis la urbon. Sur la muroj de la

konstruaĵoj, sur la vitrinoj de la vendejoj kaj sur la fenestroj ludis

kuprokoloraj briloj. Komenciĝis la lasta horo de la tago, kiam iom post

iom ĉio dronis en inkokolora krepusko: la konstruaĵoj, la homoj,

la arboj.

Anton iris sur unu el la grandaj stratoj inter la luksaj vendejoj. Li

ne rapidis, ĝuis la trankvilan antaŭvesperon. Junaj belaj virinoj kun

enigmaj ridetoj pasis preter li, kaj iliaj multekostaj parfumoj diskrete

odoris. Anton ŝatis la lastajn somerajn tagojn, kiam jam ne estis

tiel varme, la suno ne estis blindiga kaj la friska vento kiel birdflugilo

karesis la vizaĝojn.

Subite Anton haltis. Antaŭ li venis la virino, kiun li jam duan aŭ

trian fojon vidis sur tiu ĉi strato.

Ŝi paŝis malrapide kaj enpensiĝinte.

Ŝia hela rigardo kvazaŭ flugis super la homaj kapoj. ŝi ne estis juna,

eble jam kvindekjara, sed ankoraŭ estis bela, la krispa grizeca hararo

libere falis sur ŝiajn ŝultrojn. Ŝia korpo estis tenera,

ŝiaj piedoj - graciaj.

Nun ŝi surhavis blankan robon, kiu emfazis ŝian sveltan korpon.

Verŝajne ofte ŝi iris sur tiu ĉi strato, ĉar ŝi ne rigardis la

vendejojn kaj ne atentis pri la homoj, kiuj preterpasis.

Anton malrapidigis siajn paŝojn. Iam antaŭ tre longe ŝajne li vidis tiun ĉi

virinon, sed li ne memoris, kie kaj kiam.

Tiu ĉi inteligenta vizaĝo, la delikataj lipoj kaj la lagobluaj okuloj

estis konataj al li. Ŝajne li ne nur vidis, sed same sonĝis pri ŝi.

Vere la jaroj lasis siajn signojn sur ŝian vizaĝon. Ĉe la anguloj de ŝiaj okuloj kaj sur la kolo

jam videblis etaj sulkoj, kaj ŝia korpo similis al matura sukoplena frukto.

"Kiu estas tiu ĉi virino, kiun eble mi konas?" demandis sin Anton.

Ŝi preterpasis lin, kaj li kvazaŭ eksentis la susuron de ŝia tenera

blanka robo.

Stranga estas la homa memoro. Ni renkontas iun, vidas lian aŭ ŝian vizaĝon, ekscias la nomon,

sed post jaroj tiu ĉi vizaĝo malaperas aŭ restas profunde en nia konscio

kiel pala rememoro, simila al malnova flava fotografaĵo, kaj vane

ni penas pli bone trarigardi tiun ĉi fotografaĵon, ke ni rememoru, kiam

kaj kie ni vidis la homon sur ĝi, kiu li estas, kio estas lia nomo, sed vane.

Ĉio delonge malaperis. La tempo viŝis ĉion, kiel la maraj ondoj

viŝas la paŝospurojn sur la akva sablo.

Jam du fojojn sur tiu ĉi strato Anton vidis tiun ĉi virinon,

kaj ĉiam li streĉe rigardis ŝian vizaĝon.

Li estis certa, ke iam li vidis ŝin, sed li ne kuraĝis alparoli ŝin,

nek postsekvi ŝin. Tamen hodiaŭ, kiam ŝi denove preterpasis lin,

li turnis sin kaj ekiris post ŝi.

Ŝi iris trankvile. Hodiaŭ ŝi surhavis malhelbluan robon, kiu simile al boata velo aŭ aperis, aŭ malaperis

inter la homoj, kiuj iris sur la trotuaro.

Anton iris post ŝi kaj estis certa, ke ŝi ne turnos sin, nek supozas, ke iu postsekvas ŝin.

Li daŭre diris al si mem: "Mi verŝajne konas ŝin, sed tre delonge mi ne vidis ŝin.

Mi ne memoras ŝian nomon. Mi ne kuraĝas alparoli ŝin,

eble ŝi eĉ ne deziros alrigardi min. Ŝi opinios, ke mi estas iu sintrudemulo."

Post ducent aŭ tricent metroj la virino subite haltis kaj eniris ien.

Anton rapidigis la paŝojn. Estis danctrinkejo kun granda lumreklamo

"Danctrinkejo Noktaj Triloj".

Dum sekundoj li hezitis ĉu eniri aŭ ne. Li demandis sin, kion serĉas ĉi tie tiu ĉi virino?

Li restis senmova antaŭ la pordo kaj poste tuj eniris.

Ene regis duonlumo. Li ĉirkaŭrigardis kaj vidis la virinon iri inter la tablojn.

"Eble ŝi serĉas iun, eble ŝi renkontiĝos kun iu ĉi tie, aŭ

povas esti, ke ĉiutage ŝi venas ĉi tien sola, eksidas ĉe iu tablo kaj

mendas iun trinkaĵon", meditis Anton.

Subite la virino malaperis kaj Anton embarasiĝis. ŝi kvazaŭ dronis sub la tero.

Li ĉirkaŭrigardis, turnis sin dekstren, poste maldekstren, sed nenie vidis ŝin kaj ne povis

klarigi al si mem, kiel ŝi tiel neatendite malaperis.

Li sentis, ke la homoj, kiuj sidas ĉe la tabloj, scivole rigardas lin.

Ja, li staris kiel arbo en la centro de la danctrinkejo. Li decidis tuj eksidi ĉe iu tablo kaj iom atendi.

Eble la virino aperos de ie.

Li sidiĝis ĉe la plej proksima tablo kaj denove ĉirkaŭrigardis.

En la danctrinkejo estis ĉefe mezaĝaj homoj. Eble ili ofte venis ĉi tien

aŭ ĉi tie ili renkontiĝis.

Anton hontis kaj sentis konsciencriproĉon.

Li aspektis kiel fiulo, kiu deziras kaŝe enrigardi en ies vivon kaj serĉi en ĝi delonge kaŝitan sekreton.

Li decidis tuj stariĝi kaj foriri, sed en tiu ĉi momento en la danctrinkejo aŭdiĝis ia bruo,

kaj li rimarkis la virinon. Eble ŝi eliris el iu ĉambro.

Nun ŝi estis vestita en longa nigra robo, kaj ŝiaj nudaj ŝultroj

brilis kiel marmoraj.

Kiel ombro la virino trapasis inter la tabloj kaj sidiĝis antaŭ la piano,

kiu estis en la angulo de la danctrinkejo.

Anton nun rimarkis ĝin. Kelkajn sekundojn ŝi restis senmova antaŭ la piano,

dorse al la homoj en la danctrinkejo, kaj poste komencis malrapide pianludi.

Anton stupore rigardis ŝian dorson, ŝiajn manojn blankajn kiel porcelano kaj

ŝiajn longajn arĝentecajn harojn, kiuj falis sur ŝiajn ŝultrojn.

Li aŭskultis la melodion, kaj subite en lia konscio komencis elnaĝi kiel fora insulo en maro ia rememoro.

Unue ĝi estis pala, malklara, simila al forgesita melodio, sed poste ĝi iĝis pli klara,

kaj kvazaŭ ĉio okazus en tiu ĉi momento antaŭ liaj okuloj.

"Tiu ĉi estas Sandra, Sandra Stanislavova, nun mi memoras ŝin",

flustris li. Ŝajne granda kolora radio ekmoviĝis antaŭ li kaj revenigis lin en la infanecon.

Tiam lia familio loĝis en malnova kvaretaĝa domo en la centro de la urbo.

Sur ĉiu etaĝo estis du loĝejoj: unu pli granda kaj la alia pli malgranda.

La familio de Anton loĝis en la pli granda loĝejo sur la kvara etaĝo

kaj en la alia loĝejo estis luantoj, kiuj ofte estis diversaj.

Ordinare ili estis junaj homoj, ĉefe studentoj.

Anton memoris, kiam en la najbara loĝejo ekloĝis junulino. Tiam li estis lernanto kaj foje,

kiam li revenis el la lernejo, li vidis la junulinon.

Ŝi estis bela blondulino kun bluaj okuloj, kaj ŝia eleganta korpo similis al violono.

Ŝi haltis kaj amike ekridetis al Anton. Li ruĝiĝis kaj rapide ekflustris:

"Bonan tagon."

"Saluton!" diris ŝi. "Mi estas Sandra, ni estas najbaroj."

Anton gapis ŝin sorĉita kaj ŝajnis al li, ke la malpura kaj malbela ŝtuparejo

kun nelavitaj fenestroj subite eklumas kaj ekbrilas.

Post tiu ĉi unua renkontiĝo li ofte vidis ŝin. Lia patrino kaj Sandra iĝis amikinoj.

Sandra gastis en ilia domo kaj kun la patrino de Anton ili trinkis kafon.

Kiam Anton vidis la lagobluajn okulojn de Sandra, li ruĝiĝis, kvazaŭ iu bruligus fajron antaŭ lia vizaĝo,

liaj manplatoj komencis ŝviti, kaj lia koro ekbatis kiel la koro de timigita leporo.

Foje-foje Anton sonĝis pri Sandra. Li sciis, ke ŝi estas pianistino. Kiam ŝi estis en sia hejmo,

ŝi pianludis, kaj la melodio aŭdeblis en la tuta domo.

Anton aŭskultis la muzikon emociita kaj imagis ŝiajn longajn tenerajn fingrojn,

kiuj ame tuŝas la pianklavojn.

Tiam li ne sciis, kion pianludas Sandra, de kiu komponisto, sed li sentis la muzikon kiel friskan ventoblovon.

Kiam liaj gepatroj parolis pri Sandra, ili diris, ke ŝi estas unu

el la plej talentaj junaj pianistinoj. Ili menciis, ke ŝi multe koncertas kaj ŝia gloro de talenta

pianistino jam transflugis la ŝtatajn limojn, kaj Anton fieris, ke li konas ŝin kaj ofte renkontas ŝin.

Foje Sandra venis en ilian domon. Kiam Anton vidis ŝin, li tuj rimarkis,

ke ŝi estas ĝoja kaj ŝia ridanta vizaĝo aspektas kiel suna printempa mateno.

Sandra ĉirkaŭbrakis la patrinon de Anton kaj diris:

"Onjo Tina, mia plej granda revo realiĝis! Oni invitas min al Vieno.

Mi subskribis kontrakton kun Viena Filharmonio, kaj mi pianludos en la urbo de la muziko."

"Sandra," ekĝojis la patrino, "mi estas tre feliĉa, sed mi bedaŭras, ke longe mi ne vidos vin."

"Onjo Tina," diris Sandra kaj iom embarasite alrigardis la patrinon de Anton,

"mi havas grandan peton al vi. La plej kara aĵo, kiun mi posedas, estas mia piano.

Ĉu mi povas lasi ĝin ĉe vi? Mi devas liberigi la loĝejon."

"Kompreneble", diris ĥore la gepatroj. "Nia loĝejo estas granda,

estos loko por ĝi, kaj ni zorgos pri ĝi kiel pri niaj okuloj."

"Mi ege dankas al vi. Kiam mi revenos, mi reprenos ĝin."

Sandra forveturis, kaj ŝia granda nigra piano restis en la loĝejo de Anton.

Oni metis ĝin en angulon de la gastĉambro, kaj tiel ili alkutimiĝis al ĝi,

kvazaŭ la piano ĉiam estus tie.

Kiom da fojoj Anton alrigardis ĝin, li kvazaŭ denove vidis la lagobluajn okulojn de Sandra,

kiuj lumigis lin, kaj lia koro komencis denove bati kiel kuranta ĉevalo tra senlima kampo.

Anton ofte demandis sin, kiel Sandra fartas en Vieno, ĉu ŝi koncertas tie,

kaj kiel pasas ŝiaj tagoj en la nekonata lando.

Li senpacience atendis ŝian revenon el Vieno, sed pasis unu, du, tri jaroj

kaj Sandra ne revenis.

Oni ne sciis, kio okazis al ŝi. Sandra ne skribis leterojn, nek telefonis.

La gepatroj de Anton provis ekscii ion pri ŝi, sed ili ne sciis ŝian adreson en Vieno.

Ŝia piano daŭre estis tie, en la angulo de la gastĉambro, kaj ĝi kviete atendis Sandran.

Tamen post kelkaj jaroj la familio de Anton devis ŝanĝi la loĝejon.

Ili aĉetis novan loĝejon, kaj kune kun ĉiuj mebloj ili transportis la pianon en la novan loĝejon.

Ĝi jam estis kvazaŭa ano de la familio. Daŭre neniu sciis ion pri Sandra. Ŝi tute malaperis

kaj oni jam ne sciis, ĉu ŝi estas en Aŭstrio aŭ en alia lando.

Anton iĝis plenkreska viro. Li ne loĝis kun la gepatroj, multe vojaĝis, kaj iom da tempo li loĝis en provinco.

Kiam liaj gepatroj jam estis certaj, ke Sandra ne revenos, ili donacis la pianon al parenca knabineto, kiu komencis lerni pianludadon.

Tiel malaperis ankaŭ la nigra piano de Sandra.

Nun Anton sidis en la danctrinkejo kaj aŭskultis la pianludadon de Sandra.

"Kiam ŝi revenis en Bulgarion?" demandis li sin mem. "Eble

ŝi serĉis liajn gepatrojn, sed ne trovis ilin, ĉar ili ne plu loĝis en la domo, kiun ŝi konis,

kaj verŝajne neniu povis diri al ŝi ilian novan adreson."

Delonge la gepatroj de Anton ne estis vivantaj.

Nun Sandra ludis ian malrapidan nostalgian melodion, sed neniu en la danctrinkejo aŭskultis ĝin.

Preskaŭ ĉiuj babilis, ridis, tintigis la glasojn.

En la krepuska vasta ejo la viroj amindumis, kaj iliaj ebriaj rigardoj brilis kiel la okuloj de embuskantaj lupoj.

Neniu interesiĝis pri la muziko de Sandra.

Anton eksentis ofendon. Sandra, la fama kaj talenta pianistino, kiu iam sukcese

koncertis en multaj eŭropaj landoj, nun pianludis en tiu ĉi duaranga danctrinkejo

al ebriuloj, kiuj ne komprenis la muzikon kaj tute ne interesiĝis pri ĝi.

"Kio okazis al ŝi?" meditis Anton. "Ĉu ŝi edziniĝis, ĉu ŝi havis infanojn,

kial ŝi revenis en Bulgarion? En kiuj landoj ŝi loĝis,

kaj ĉu ŝi ankoraŭ memoras la gepatrojn de Anton kaj Anton mem?

Ĉu ŝi serĉis sian pianon, kiu atendis ŝin en la loĝejo de Anton?"

Al tiuj ĉi demandoj nur Sandra povis respondi, sed nun ŝi sidis antaŭ tiu ĉi malnova piano

en tiu ĉi danctrinkejo kaj ludis. Ŝi jam estis maljuna, laca virino, kiu eble devis pianludi por vivteni sin.

Tiu ĉi ne estis Sandra, kiun Anton konis, la iaman junan virinon kun la lagobluaj okuloj.

Anton stariĝis kaj ekiris al la pordo.

"Ni ne devas reiri en la pasintecon. ĉio restu tie por ĉiam",

diris li al si mem kaj foriris.

Julian Modest

La nuda viro (novelo)

Kiam li vekiĝis, li diris al la edzino:

"Aŭskultu, mia filino: hodiaŭ estas la tago por pagi la kotizon de

la televido, certe venos la viro kun la fakturo. Sed la afero estas, ke

hieraŭ mi ne alportis monon el la urbo, mi estas tute sen mono."

"Klarigu tion al la viro", rimarkis la edzino.

"Mi ne ŝatas tiajn aferojn. Ili ŝajnas trompemaj,

kaj mi ŝatas plenumadi miajn devojn rigore. Aŭskultu: kiam li venos, ni restos silentaj ĉi tie interne,

senbrue, por ke li pensu ke neniu estas hejme. Lasu lin frapi ĝis li laciĝos.

morgaŭ mi pagos."

Post mallonge, senvestinte sin de la piĵamo, li iris al la banĉambro por duŝiĝi,

sed la edzino jam enŝlosis sin tie.

Dum li atendis, li decidis fari kafon. Li metis la akvon por boli kaj malfermis la servopordon por preni la panon.

Tute nuda, li singarde rigardis dekstren kaj maldekstren antaŭ ol riski fari du paŝojn

ĝis la paksako lasita de la panisto sur la marmora sojlo.

Estis ankoraŭ tre frue, verŝajne neniu aperus.

Sed tuj kiam liaj fingroj tuŝis la panon, la pordo malantaŭ li kunfrapis forte, pelata de vento.

Terurigite, li kuris al la sonorilo kaj, post sonorigado, restis atendante, rigardante ĉirkaŭen un maltrankvilo.

Li aŭdis ke la akvo el la duŝo ĉesis subite, sed neniu venis malfermi.

Sendube la edzino pensis ke temas pri la televida kolektanto.

Li frapis per la fingroj:

"Maria! Malfermu, Maria. Estas mi" li vokis mallaŭte.

Ju pli li frapis, des pli silente restis interne.

Dume, li aŭdis la pordon de la lifto fermiĝanta malsupre, vidis la montrilon malrapide supreniĝi....

Ĉi-foje, certe estis la viro de la televido!

Ne estis. Rifuĝinte en la ŝtuparo inter etaĝoj, li atendis ke la lifto pasu

kaj revenis al sia apartamento, ĉiam tenante en siaj nervozaj manoj la pakan panon:

"Maria, mi petas! Estas mi!"

Ĉi-foje li ne havis tempon insisti: li aŭdis paŝojn en la ŝtuparo,

malrapidajn, regulajn, venantajn de malsupre....

Panikite, li rigardis ĉirkaŭen, farante pirueton, kaj tiel nuda, kun la pano enmane,

li ŝajnis danci groteskan kaj malbone ekzercitan baleton.

La paŝoj proksimiĝis, kaj li ne havis kie kaŝi sin.

Li kuris al la lifto, premis la butonon. Ĝuste kiam li eniris, la servistino

trapasis la ŝtuparon malrapide, polurante la supreniron de alia etaĝo.

Li spiregadis streĉite, viŝante la ŝviton de sia frunto per la pano.

Sed jen la interna pordo de la lifto fermis sin kaj ĝi komencis malsupreniri.

"Ho, ne, ne!" diris la nuda viro, eksaltinte.

Kaj nun? Iu malsupre povus malfermi la lifton kaj trovi lin tute nuda, eble eĉ iu konata najbaro....

Li rimarkis, senkonsile, ke li estas trenata ĉiam pli fore de sia apartamento, li komencis vivi veran Kafka-nokton,

la plej aŭtentika kaj freneza Terura Reĝimo ekreĝis!

"Tion ne!" li ripetis furioze.

Li kaptis la pordon de la lifto kaj forte malfermis ĝin inter etaĝoj,

devigante la lifton halti. Li spiris profunde, fermante la okulojn por provi kredi ke li sonĝas.

Poste li provis premi la butonon de sia etaĝo.

Malsupre oni daŭre vokis la lifton.

Antaŭ ĉio: "Krizo: halti." Tre bone. Kaj nun? Ĉu supren aŭ malsupren?

Li singarde malŝaltis la krizan haltadon, lasis la pordon, dum li penis igi la lifton supreniri.

La lifto supreniris.

"Maria! Malfermu la pordon!" li kriis, ĉi-foje frapante la pordon per pugnoj,

sen ajna singardemo. Li aŭdis ke alia pordo malfermiĝas malantaŭ li.

Li turniĝis, premita, apogante sian postaĵon kontraŭ la sojlo

kaj vane penante kaŝi sin per la pano.

Estis la maljunulino de la apuda apartamento:

"Bonan tagon, sinjorino", li diris

konfuzite. "Imagu, ke mi...".

La maljunulino, ŝokita, levis la brakojn kaj ekkriis:

"Dio mia! La panisto estas nuda!"!

Ŝi kuris al la telefono por voki la policon: "Estas nuda viro ĉi tie ĉe la pordo!"!

Aliaj najbaroj, aŭdinte la kriadon, venis vidi kio okazis:

"Li estas perversulo!" "Rigardu, kia hororo!" "Ne rigardu! Enhejmen, mia filino!"

Maria, la edzino de la kompatinda viro, fine malfermis la pordon por vidi kio okazis.

Li eniris kiel raketo kaj vestis sin rapide, eĉ ne pensante pri la bano.

Post kelkaj minutoj, kiam ĉio trankviliĝis ekstere, oni frapis la pordon.

"Certe estas la polico", li diris, ankoraŭ spiregante, kaj iris malfermi.

Ne estis: estis la kolektanto de la televido.

Fernando Sabino

Por ĉiam lojala al la imperiestro

Dum la dua mondmilito Hiro Onoda, subleŭtenanto de la japana imperiesstra armeo,

militis en Filipinoj.

En la jaro 1944, kiam Japanio jam estis malgajnanta ĉiujn batalojn, la

22-jara leŭtenanto ricevis ordonon daŭrigi la militon kontraŭ usonanoj

kaj iliaj aliancanoj per partizanaj metodoj.

Disigita de la cetera mondo, neniel scianta, ke la milito estas finita,,

kaj Japanio kapitulacis, Onoda daŭre militis kontraŭ la antaŭaj malamikoj,

aranĝante embusskojn kaj ekstermante ĉiujn, kiuj ne apartenis al la japana armeo.

Verdire, dum la aŭtuno 1945 li trovis la aviadilan faldfolion, kiu informiss pri la kapitulaco de Japanio.

Tamen Onoda ne ekkredis, konsiderante, ke temas pri ruzaĵo de la kontraŭulo.

Multnombraj provoj de la filipinaj potencoj trovi sekuran kontakton kun

la ribelanta leŭtenanto nenion rezultigis: neniun vorton li kredis

kaj daŭrigis murdi policanojn, kontaktoserĉantojn kaj eĉ tute senkulpajn KAMPARANOJN,

suspektante ilin ligitaj kun Usono.

Malgraŭ ke Onoda mortigadis ĉiun, kiu ne portis uniformon de la japana imperiestra armeo,

FOJE LI EN LA ARBARO INDULGIS LA SENARMITAN JAPANAN STUDENTON,

KIU KAPTIS PAPILIOJN POR KOLEKTO, kaj la studento konsternis lin,

informinte, ke la milito delonge estas finita.

Kiel ĉIAM, oNODA NE KREDIS. TAMEN LA KONSCIENCA STUDENTO

PROMESIS TROVI LA KOMANDANTON DE oNODA, KAJ EN TIO LI SUKCESIS.

oNODA KAPITULACIS AL LA POTENCO NUR PRINTEMPE 1974, KIAM EFEKTIVE

ONI TROVIS KAJ LIVERIS SUR LA INSULON MALJUNEGAN KOMANDANTON DE LIA ESTINTA MILITTRUPO,

KAJ TIU ORDONIS AL LA LEŭTENANTO kapitulaci.

oNODA ELIRIS EL LA ĝangalo, TENANTE LA PAFILON KAJ SAMURAJAN GLAVON,

KIUJN LI KUN CEREMONIA riverenco TRANSDONIS AL POLICOFICIRO.

Tiama Filipina PREZIDENTO Ferdinando Markos ESTIS TIOM IMPRESITA

DE LA HISTORIO PRI LA OFICIRO FORGESITA SED FIDELA AL sia ĵuro, ke li

nuligis la mortoverdikton, ĉar pro masakroj, okazigitaj en la paca tempo,

al la japano minacis mortpuno.

Iom poste Onoda montris al lokaj potenculoj kaj ĵurnalistoj sian kaŝejon.

Kiel antaŭe, tie ĉio estis zorge ordigita, kaj sur la muro pendis memfarita portreto de la imperiestro

kaj malnova ŝildo kun la patriota surskribo: "la milito ĝis venka fino!"

Onoda rakontis, ke ĝis kiam kelkaj liaj subuloj estis ankoraŭ vivaj li regule aranĝis

la militpreparadojn, ripetadis la statuton kaj eĉ okazigis konkursojn de la plej bonaj hajkoj.

Li ŝparis kartoĉojn, manĝis nur kreskaĵnutraĵoon: sovaĝaj fruktoj,

radikoj kaj manĝeblaj tigoj. Li ĉiam ŝtopadis la putriĝintan vestaĵon per

kudrilo, memfarita el rubuja drato, kaj ĉiam li atendis la ordonon de

sia komandanto por reveni en la regimenton.

Dum la tuta tempo eĉ leĝera malvarmumo ne tuŝis lin.

Jen kiel gravas saniga nutrado, freŝa aero kaj raciaj korpoŝarĝoj!

Ĝis profundo de l. animo Onoda estis ŝokita de la eventoj,

okazintaj en lia lando kaj en la tuta mondo, dum li sindone batalis kontraŭ tute ne reala malamiko.

Reveno en la patrujon tute ne ĝojigis lin. Al la kaduka batalisto,

kiu kutimis spiri freŝan aeron kaj ĝui silenton,

ŝajnis vera infero la nuna arbaro da ĉielskrapuloj, bruo kaj tumulto,

amaso da aŭtoj eligantaj miasman fumon.

Li decidis reveni al la antaŭa vivo en la ĝangalo, kaj tion li realigis.

A. Penzenskij

(Novelserio "Mirakloj kaj aventu-

roj)( el la rusa esperantigis:

A. Masenko

Sonorila aŭguro

(Rememoriga plendletero)

3 Nekredeble!!! ... Post tiom longe kiel kvin jardekoj, ankoraŭ nestas

profunde enradikiĝintaj en mia memoro tiuj voluptaj momentoj de ni ambaŭ junaĝe travivataj,

kaŝe for de scivolaj rigardoj. Ĉar tiutempe ni loĝis

kune kun familianoj en la sama domo, ne eblis niaplaĉe ami nin kaj libere ... revi!

Tamen, tiuj kvazaŭ sekretaj rilatoj, kvankam rapidflugaj kaj tial neniam ĝisfine sukcesintaj,

estis ja plezurigaj kaj paradokse spicaj ĝuste pro nia timo esti surprizitaj de tieuloj.

Pli ol ĉio, mi neniam kapablis forgesi tiun unuan fojon,

kiam post enlitiĝo de la aliaj domanoj ni sidis ĉe la kuireja manĝotablo,

kaj sur ĝi ekludis per mankaptado de glitanta vitra globeto.

Sub la plato de tiu kruda meblo niaj genuoj kolizietis, sed ne kverelis;

male ili rifuzis malapogiĝi unu de la alia, forte algluiĝintaj kiel niaj rigardoj.

Bedaŭrinde hontotimo pezis sur nin, kvazaŭ ni estus farintaj ian abomenindaĵon.

Sed tiu momento miaflanke signifis seriozgravan prologon de eblonta geedziĝo inter ni.

Tamen, kaŭze de via tiama devontigo al stranga fianĉiniĝo per korespondado kun alilanda ulo,

mi ne ĝustatempe plenesprimis mian sintenontiurilate.

Similaj teneraj okazaĵoj ripetiĝis plurfoje, ĝis ...

... Ĝis iutage mi kuraĝis invitivin malŝlosi viaflanke la trairpordon

inter niaj du apudaj dormoĉambroj, kaj vi ... senhezite konsentis

- ĉu vi forgesis? Mi ne!...

Malvarmega estis tiu vintra nokto, dum mi pacience atendis enlitiĝon de ĉiuj aliaj

kaj postan silentiĝon en la loĝejo. Intertempe mi intime certiĝis, ke mi devus nepre deteni min

de iu ajn kompromita ago endanĝerigonta vian virinan honoron,

cele senmakulan geedziĝon.

Kiel eble plej malbrue mi sukcesis forŝovi mian vestoŝrankon de antaŭ

la komuna trairejo; mia mano samzorge turnis la klinkon de la pordo,

kaj ĝin antaŭenpuŝis kvazaŭ ŝtelisto surprizonta trankvilan loĝanton.

Piedpinte mi paŝis al la lito, kie via jam varmiĝinta korpo bonvenigis

la mian; vi mem levetis la kovrilojn ... ĉu vi ankoraŭ memoras?

Sub mia aldona pezo la litorisortoj plendis laŭte, admonante nin al

plia singardemo pri silento. Hastema mi ne volis montri min, ĉar momento tia

postulis unikan amoran ceremonion longdaŭre ĝuindan.

Mi ĉirkaŭprenis vin, kaj tuj sentis viajn platvarmajn manojn transkuri

mian dorson. Niaj lipoj baraktis unuj serĉe de la aliaj por sin premi,

komence hezite, poste pli kaj pli vigle ĝis preskaŭ sufokiĝo.

Ekde tiam mia buŝo ne plu sukcesis bremsi ekscitiĝon, kaj vulturavide sin ĵetis

al viaj plenesprimaj okuloj ekstaze rigardantaj min. Do mi delikate

ĝuadis la veluran mildecon de viaj palpebroj instinkte fermiĝintaj

kiel protektiloj antaŭ tro arda elspiro mia.

Viajn vangojn miaj kisoj ne ŝparis, kaj tuj poste ili glitumis

trans vian kolon survoje al la ŝultroj kaj apuda brusto. Atende de mia

malbutonumado de la embarasa mamzono la du tieaj vulkanformaj reliefoj

ekvibris erupciontaj.

Niaj neregeblaj movoj forpuŝis la litotolaĵon, tiel malkovrante du

allogajn avenuojn laŭdirekte al la mistera profunda vivestiganta fonto.

Via silkeca haŭto ilin pavimis de la genuoj ĝis la koksoj, provokante

pludaŭran karesadon ankaŭ tie. Detenante min de ia ajn avidimpeto, iom

post iom, nehaste, kiel en ceremonia kulto - ĉu vi tiam rimarkis tion? -

mi kliniĝis sur ilin por ... Ging ... gang!!! ...

giling... gilang!!!.

Krudabrupte la ŝtuparporda sonorilo kriegis je tiu malĝusta horo.

- Kial?!...

Alarmo inundis la tutan loĝejon, ĉiuj ellitiĝis ankoraŭ dormemaj,

neatendite dronintaj en ektimon kaj maltrankvilon; ĝenerala konfuzo

ekestis. Prudento devigis min leviĝi kaj rapide reiri en mian ĉambron,

ĉar ĉe ties alia pordo, alira al la cetero de la domo, iu jam estis frapanta.

Tiele oni ĉesigis niajn amorrevojn. - Kial?! ...

Nur eraran premadon de la sonorilbutono fare de ebriiĝinta najbaro ... oni poste sciiĝis. Ĉu? ...

Alia simila amora oportuno ne okazis, kaj neklarigeble vi intertempe,

sen ia ajn averto, eliris el la domo. Oni poste klaĉis al mi, ke vi

mem volas plenumi antaŭsignon de aŭguristo de vi konsultita: fari

longan vojaĝon al fora lando por edziniĝi kun nekonato duoble pli aĝa ol

vi, sed ekonomie komfortodona ....

Malespero mia!... Kial?!... Kial?! Kial?!... Kial?!... Kial?!...

Eriko Navaro

Solvo de la florludo

Jen la 30 flornomoj kunmeteblaj per la donitaj silaboj (solvintoj

gajnos nek premion nek poentojn, do espereble neniu protestos pro la

enlistigo de filiko kaj fikuso):

agavo, anizo, astero, cejano, dalio, dianto, fikuso, filiko, fuksio,

galanto, irido, jasmeno, kalao, kamelio, konvalo, krokuso, lekanto,

levkojo, lilio, mimozo, narciso, nimfeo, paduso, papavo, penseo,

primolo, sileno, siringo, tulipo, violo.

Verkis por Esperanta Ligilo Galina Lukjanenko (Rusio)

Por plia cerbumado

Aritmetika enigmo

Trovu nombron (entjeron), kiu:

plus sep donas nimbron divideblan per tri;

plus kvar donas malparan nombron;

oble du donas nombron kies lasta cifero estas ses.

Inter amikoj (humuro)

"Mia edzino estas tre laborema: ŝi kuiras, lavas tolaĵojn, gladas,

ordigas kaj purigas la ĉambrojn, vere perfekte!"

"Bonŝanculo! hejme, ĉion faras mi! mi kuiras, mi lavas telerojn kaj

tolaĵojn kaj vestojn, gladas, prizorgas la hejmajn kreskaĵojn, banas la

infanon...."

"Sed via edzino?"

"Diable, tion mi rifuzus! Ŝi devas lavi sin memstare!"

kompletigaj informoj pri "Esperanta Ligilo"

Redaktoro: Pier Luigi da Costa

via S. Maria del Giudice

IT-55100 Lucca

Italujo

R.p.: dacostapl(ĉe)gmail.com

komputilbrajla asisto: J. Jelinek

Roztocka 1001

CZ-514 01 Jilemnice,

Ĉeĥio

r.p.: lunalumo(ĉe)atlas.cz

tel.: +420-481 543 200

administrantino: Milena Jelinkova

Roztocka 1001

CZ-514 01 Jilemnice,

ĉeĥio

r.p.: lunalumo(ĉe)atlas.cz

tel.: +420-481 543 200

por ricevi la revuon retpoŝte

skribu al: masenkoai(ĉe)mail.ru

kasisto: Pier Luigi da Costa

via di S. Maria del Giudice 2369

IT-55100 lucca, Italio

r.p.: dacostapl(ĉe)gmail.com

banka konto

IT67C 01005 13702 0000 0000 2799

je la nomo "Da Costa LIBE"

ĉe Banca Nazionale del Lavoro (mallonge BNL) en Lucca

UEA-konto de LIBE: libk-p

jarkotizo: 15 eŭroj

La lasta numero de "Esperanta Ligilo" legeblas ankaŭ

en la retejo de LIBE: www.libe.info